Gedurende mijn sabbatical heb ik geleerd dat ik een ‘herberg’ ben. Dat klinkt misschien raar. In eerste instantie dacht ik dat we ons huis moesten verkopen en een plek mochten creëren waar we andere mensen een veilige omgeving konden bieden. Tot mijn coach zei: ‘Maar Hilda, jij bent die herberg!’ …

Toen realiseerde ik mij dat ik voor anderen in een gesprek, door te luisteren en nog meer door te zijn, een herberg ben. Iemand bij wie je op je levensreis binnenloopt, je rugzak afdoet, gevoed wordt, tot rust mag komen, wat dingen uit je rugzak mag achterlaten en andere dingen meekrijgt en je weg weer vervolgt. En dat ben ik. Zulke contacten heb ik met mensen, van nature. Daarbij komt mijn dienende karakter optimaal van pas. Ik blijf op de tweede plaats, het gaat om de ander. Niets is te gek, alles mag op tafel komen. En voor mij is niets mooier om de reiziger te zien weglopen, nog even omkijkend met een dankbare glimlach. Dus als je het woord ‘herberg’ leest, is dat mijn beleving erbij.