Vandaag een vrije dag! Bijtijds opgestaan, geen verplichtingen… deze dag is voor mij. Op zo’n dag trek ik er meestal wandelend op uit. Even het hoofd leegmaken. Voordat er allerhande wetenschappelijk bewijs kwam wat wandelen met je geest doet, had ik al ervaren hoe goed het voor mij is. Ik pak m’n rugzak en zie dat er nog van alles in zit van mijn vorige wandeling. Snel gooi ik er wat dingen uit, maar erg zorgvuldig doe ik dat niet. Thermoskan met gekookt water, wat theezakjes, wat fruit en m’n lunchpakketje er in. Snel nog een trui erbij voor het geval het toch nog wat fris is.

Zo ga ik op stap, wandelschoenen aan en begin aan mijn tocht. De vroege mist hangt nog boven het land. Hier kan ik blij van worden. Na een kwartiertje lopen voel ik dat er iets prikt in mijn rug. Eerst wil ik het negeren. Maar als snel merk ik dat het niet prettig is om zo door te lopen. Bij een bankje aangekomen doe ik mijn rugzak af en bekijk wat het is. Aan de buitenkant is niets te zien. Daarom maar eens in de rugzak kijken. De inhoud van mijn rugtas leg ik op de picknicktafel. En ja, wat blijkt er dan ineens veel in te zitten. Ik heb gewoon veel te veel bij me en ben me daar ineens van bewust. Ik probeer alles weer te ordenen en wandel verder. Wat ik eerst niet merkte is dat de rugzak nu zwaar voelt. Normaal zou ik er geen last van hebben, maar nu realiseer ik me dat ik met dingen rondloop die ik helemaal niet nodig heb. Sterker nog, er zitten dingen in die me storen. Een vies kleedje van een vorige wandeling. Een boek dat ik al lang terug had moeten geven aan een goede vriendin. Ik neem me voor hier werk van te maken.

Het is onverwachts flink gaan regenen. Ik kom een herberg tegen waar ik naar binnenloop. Ik ben hier al vaker geweest. Hier ontmoet ik andere wandelaars. We drinken iets met elkaar, wisselen ervaringen en foto’s met elkaar uit. De herbergier observeert zijn gasten. De meeste kent hij inmiddels wel. Ze komen met regelmaat bij hem langs. Even binnenkomen, iets drinken, de rugzak neerzetten en een moment van rust nemen. De herbergier schenkt een grote kop thee voor mij in en zegt: “Wat heb jij een zware tas! Heb je een meerdaagse gepland?” Ik voel me een beetje betrapt. Alsof iemand bij mij naar binnen kijkt en zich bemoeit met mijn zaken. En tegelijk voel ik zijn oprechtheid en betrokkenheid.  De tas is echt te zwaar voor mij. Ik vraag om een vuilniszak en denk: ik ga er meteen werk van maken.

De hele inhoud van mijn rugzak leg ik opnieuw op tafel. De herbergier zegt nog, “zo, goed bezig” en ik sorteer de spullen. Veel kan weg. Er zijn ook een aantal dingen die ik thuis wil opruimen, of er nog even over wil nadenken wat ik ermee moet. De rugzak is een stuk lichter. De herbergier komt bij mij aan tafel zitten en is geïnteresseerd in de dingen die op tafel liggen. Alles heeft een verhaal. Ook de dingen die weg kunnen. Dat doet dan ook wel een beetje pijn, maar je kan niet altijd alles blijven meenemen en op je rug dragen.

“Ik zie dat je geen verrekijker bij je hebt”, zegt de herbergier. “Een verrekijker maakt dingen die je niet van dichtbij ziet ineens zichtbaar”. Persoonlijk vond ik een verrekijker altijd maar een onding en dacht die niet nodig te hebben. Uit de la van de herbergier komt er een tevoorschijn. “Voor jou! Je mag hem lenen, zegt hij”.  “Probeer maar eens. Ik heb deze van iemand gekregen die een nieuwe kocht en zei, er komen zoveel wandelaars bij jou langs. Je kunt er vast iemand blij mee maken”.

Thuisgekomen ruim ik direct de spullen op die ik apart had opgeborgen. Mijn rugzak is weer klaar voor de volgende wandeling. En ik ben stiekem benieuwd of ik bijzondere dingen ga zien met die verrekijker. Ik ben niet alleen voldaan over mijn wandeling, maar ook over mijn opgeruimde rugzak. En ik kijk met een schuin oog in mijn agenda…’wanneer zal ik weer kunnen?’

De rugzak staat voor mij symbool voor alles wat we meedragen in ons leven. Vaak lopen we tijden rond met dingen die ons pijn doen, in de weg zitten en het leven ongemerkt zwaar maakt. Soms ontbreekt er een element dat een volgende keer wel eens tot een verrassing kan leiden.

Als ‘herberg’ wil ik graag een poosje met je oplopen en naar je luisteren. Je mag tijdens jouw levensreis binnenlopen, je rugzak afdoen, gevoed worden en tot rust komen. Soms heb ik een verassing voor jou. Net zoals ik de verrekijker mocht ontvangen van de herbergier mag jij uitproberen om iets wat jou ver weg leek, dichter bij te halen of om een nieuw perspectief te geven. Ik wil er voor je zijn! Voor mij is niets mooier om je na een aantal wandelingen verder te zien lopen, nog even omkijkend met een glimlach.

Een BuitenGewone groet,
Hilda