Aan het begin van deze week had ik onverwachts gelegenheid voor een korte wandeling op een onbekende plek. Ik liep door een dorpje en kwam bij een pontje dat je door zelf aan een touw te trekken aan de andere kant van het water bracht. Aan de overkant was een mooi wandelpad door velden en al snel ontdekte ik een begraafplaats.

Mijn oog viel in eerste instantie op de bomen die volop in bloei stonden. Ik maakte een foto van dichtbij van de bloesem. Zoveel sprankelend leven op een begraafplaats. Dat raakte mij. Vaak zeggen we: ‘de dood hoort bij het leven’, maar is het andersom ook niet: ‘het leven hoort bij de dood’?

Ik liep verder en mijn oog viel op een grafsteen met daarop een zin uit een lied, Psalm 139: ‘Heer die mij ziet zoals ik ben’. Een veelzeggend woord, zonder beweging of verandering. Een statische zin, een weergave van iets dat er is. Het begint met ‘Heer’. Hij is voor mij het begin. Mijn Schepper. Hij ziet ‘mij zoals ik ben’. Niet zoals ik was, of misschien ooit zal worden. Gewoon, ‘zoals ik ben’. En dat is kennelijk zo bijzonder dat dat moest worden opgeschreven. Vroeger in deze psalm en later ook op deze steen.

Toen ik verder liep, verbond ik in mijn hoofd wat ik had gezien en ervaren. Dat een plaats die verbonden is met de dood, zoveel leven in zich heeft. Het bloeiende leven dat je kan betoveren, zo mooi. En dan een Heer, een Schepper die naar mij kijkt zoals ik ben. Ik realiseer me dat ik als mens niet minder ben dan die bloem. En dat die bloem een ongekende schoonheid in zich heeft. Niet vroeger en ook misschien niet later, maar gewoon nu. Vandaag. Die Heer en Schepper die alles maakte, ernaar keek en zag dat het goed was. Hij kijkt ook vandaag. Hij ziet net als ik die prachtige bloem, en wat zal het Hem ook met vreugde vervullen. Maar ik mag ook geloven dat ik voor Hem net zo mooi ben als die bloem. Niet vroeger, niet later, maar gewoon nu, zoals ik daar sta. En als Hij mij kent zoals ik ben, en daar geen voorwaarden aan verbind, waarom zou ik het zelf dan wel doen?

Ik wandelde terug naar het water, hoorde vogels en liet de natuur op mij inwerken. Ik realiseer mij dat er veel gebeurt in de wereld. Vul ik mij alleen met het nieuws? Of mag ik mij ook vullen met de schoonheid van de schepping en beseffen dat ik daar deel van uit mag maken? Wat een les tijdens zo’n wandeling.
Lieve lezer, ik wil dit met je delen. We leven in een rare tijd. Er gebeurt veel dat je onzeker kan maken. Maar houd je vast aan je Schepper, jouw Bron, die jou kent, wat er ook gebeurt en die ondanks alles de mooiste bloemen laat bloeien die samen met jou Zijn geweldige grootheid laat zien.

Straal het uit, dat heeft de wereld meer dan ooit nodig.